Vaka: Buğulu Ön Cam

Eşimle ilk arabamıza henüz ABS ve AIRCONDITION’un (A/C) standart olmadığı 94 yılında sahip olmuştuk.

Çocukluğumdan itibaren araba kullanmaya büyük bir hevesim olduğundan babamı dikkatle izler ve o dönemde hiç endişeyle karşılanmadığı için önde oturup “araba kullanmaca” oynarken  sürekli babamın hareketlerini ve yüz ifadelerini takınırdım. Onun gibi vites tutar, onun gibi bakardım dikiz aynasından.

Araba kullanırken karşılaşılan zorluklarla nasıl başa çıktığım konusunda da babama benzediğimi yıllar sonra fark ettim.

95 yılı için “norm” ancak benim için büyük bir sıçrama sayılabilecek TOYOTA COROLLA ailemize katıldığında büyük heyecan yaşamıştık. (Sevgili kayınpederime bu vesileyle teşekkürü borç bilirim)

Kasım ayı olduğunu hatırlıyorum, yağmurlu bir havada eşim ve kayınpederimle birlikte İstanbul içerisinde bir yerden bir yere gidiyorduk.

Yağmur yağdığında karşılaştığımız ön camdaki buğulanma…..

Yağmur yağdığında hep karşılaştığımız ön camdaki buğulanma ile başa çıkmak için yine babamdan öğrendiğim ve sol ön koltuğun sol alt köşesinde sakladığım AĞIR TOPU’mu yani naylon torba içerisinde saklanan elma sirkesi ve su ile nemlendirilmiş bez parçamı olduğu yerden bir çırpıda çıkarıp, camdaki buğuyu silmeye başladım.

Bir elimle ön camı silerken yüzümde, “tek elle  kullanırken bile sürüş hakimiyetimin ne kadar iyi olduğunu” ortaya koyan bir hoşnutluk ifadesi  taşıyordum. Keyfim ve özgüvenim yerindeydi.

Kayınpederimin ustaca sürüşüme iltifat edercesine gazetesini okuyor olması da ayrıca hoşuma gitmişti.

Yüzünde şaşkın ve kurnaz bir gülümseme belirdiğini fark ettim yan gözle. Mutlaka okuduğu yazı ile ilgilidir diye düşünüp hiç üstüme alınmadan “cool” gülümsememi taşıyarak arabayı ustaca sürmeye devam ettim.

Camı temizlemem bitmek üzereydi ki…

Camı temizlemem bitmek üzereydi ki, kayınpederim olabildiğince alçak gönülü, bir o kadar da özgüvenli bir ton kullanarak “Buğuyu temizlemek istiyorsan AIRCONDITION’u açsana” dedi .

Kalbini kırmadan, gururunu incitmeden nasıl söyleyebilirdim ki “Soğutucuyu kışın ortasında kullanmak çok yanlış olucak baba” diye .

Belli ki, yaşı gereği kimi teknolojilerde tam olarak güncel değildi, hangi teknolojinin ne için ne zaman kullanılabileceği ile ilgili bilgi eksikliği vardı.

Olabildiğince saygılı ve sempati dolu ve bu kez biraz daha ciddi bir tavırla “soğutucuyu çalıştırmak kışın çok etkili olmayabilir belki” dedim.

Bir yandan da içimden “içerideki ısı düşerse dışarının ısısıyla dengelenecek ve buğu tutmayacak diye düşünüyor sanırım” diye geçirdim ve biraz da üzüldüm. Çünkü buğu olmaması için buz gibi bir araba içerisinde seyahat etmek çok akıllıca da gelmemişti bana.

Ben kayınpederime kibarca bu durumu nasıl izah edeceğimi düşünürken….

Ben kayınpederime kibarca bu durumu nasıl izah edeceğimi düşünürken kafasını okuduğu gazeteden kaldırıp, kendinen emin hareketlerle önce A/C tuşuna basıp aktif hale getirdi, fan hızını artırdı daha sonra ısı ayar düğmesini KIRMIZIYA doğru biraz daha çevirdi ve “birkaç dakika sonra geçer buğu” dedi .

Az sonra yaşayacağı mahcubiyetin hiç farkında olmadan gazetesini hafifçe silkeleyip göz hizasına getirdi ve tekrar okumaya koyuldu.

Madem “o kadar iyi!” biliyordu, ben de “ders olsun!” diye hiç müdahale etmeden beklemeyi yeğledim. Nasılsa az sonra içerisi buz gibi olduğunda ya da A/C çalışmadığında bana bırakacaktı yine “kumandayı” .

Üç dakika geçmeden içerideki buğulu camlar yerini tertemiz camlara bırakırken, nemli hava da, dengeli sıcak ve taze bir havaya dönüşüverdi.

Olan bitene inanmak istemiyordum ama “BİLMEDİĞİMİN, FARKINDA OLMADIĞIM bir gerçeğin, BİLDİKLERİMDEN daha faydalı olabileceğini” derin bir acı ve büyük bir mahçubiyetle tecrübe ettim.

Bu utanç verici durum yüzünden terlemeye başladığımı belli etmemek adına konuyu değiştirmenin en akıllıca adım olacağını düşünerek “köprü geçişlerini pahalandırmışlar duydunuz mu?” dedim yüzümde acı dolu bir gülüşle. 

Tek teselli eşimin  elindeki kitaba odaklandığı için olan bitenin farkında olmamasıydı.